Kot burmański to prawdziwy przyjaciel człowieka; często mówi się o nim, że jest "psowaty". To wytrawny "kolanowiec", który będzie podążał za domownikami krok w krok i aktywnie uczestniczył w zajęciach domowych zawsze chętnie służąc kocią radą i pomocą, częstokroć głośno komentując ich poczynania.
Świetnie nadaje się do domów, w których są już inne zwierzęta, czy to koty, czy psy, oraz dla rodzin z małymi dziećmi. Ciężko znosi samotność. Ze względu na swoje pokojowe nastawienie kot burmański to kot typowo domowy.
Zawsze jako pierwszy wita w drzwiach gości, przez co jest ogólnie lubiany i rozpieszczany do nieprzyzwoitości. Bywalec gościnnych kolan i dusza towarzystwa. Jeśli nie poświęca mu się wystarczająco dużo uwagi, może się dąsać, ale tylko krótko, wystarczy rzucić mu ulubioną piłeczkę, którą odtąd będzie niestrudzenie... aportował.
Jeżeli ktoś nie chce kota, który: pragnie nadzorować, jest komunikatywny, domaga się czułości i dyskutuje miękkim kocim głosem codzienne kocie i ludzkie sprawy, nie powinien kupować kota burmańskiego.

To luksusowy kot "spowity jedwabiem". Występuje w odmianach: o barwie szampana, niebieskiej, platynowej, i najbardziej arystokratycznej - sobolowej (kolor gorzkiej czekolady). Niezależnie od barwy, kot burmański jest kotem wyjątkowym. Niektórzy twierdzą, że swymi ogromnymi, złotymi oczyma o czasem niewinnym, a czasem przebiegłym spojrzeniu oraz tajemniczym uśmiechem Mony Lizy, kot burmański pozostaje zagadką... Ponoć te okrągłe, pełne wyrazu oczy mają moc, której nie można się oprzeć. Swą hipnotyczną siłą koty te wpływają na poczynania właścicieli i niepodzielnie, acz niezauważalnie, rządzą całym domem.
Inni natomiast uważają go za prostodusznego i niestrudzonego kompana kocich i ludzkich zabaw. Jaki jest naprawdę? Chyba po trosze jednym i drugim.
Nie da się zaprzeczyć, że posiada on pewną tajemną umiejętność: osoba, która choćby przez pewien czas przebywa w towarzystwie kota burmańskiego, w krótkim czasie pragnie sama posiadać kota tej właśnie rasy, choćby nawet uprzednio był zagorzałym wrogiem kotów! Są jak wykwintne czekoladki - nie sposób im się oprzeć...

Charakterystyczne dla rasy jest rozmieszczenie kolorów nieco jaśniejsze w dolnych partiach tułowia (podbrzusze i klatka piersiowa) i ciemniejszym na pyszczku (tzw. maska), uszach, nogach, i ogonie. Głębia barw ustala się ostatecznie do końca drugiego roku życia kota.
Co ciekawe, kolor futra zmienia się wraz z temperaturą: w temperaturze wysokiej futro jaśnieje, w niskiej - ciemnieje. Dlatego właśnie kocięta rodzą się z jaśniejszym futrem, tzn. ich kolor wynika z wysokiej temperatury ciała matki.
Sierść kotów burmańskich jest krótka, dokładnie przylega do ciała i jest jedwabista w dotyku. Jedwabistość ta wynika z faktu, że koty burmańskie prawie nie posiadają podszerstka, przez co, dla ogrzania, lubią przytulać się do człowieka i innych zwierząt. Ze względu na wyjątkowe walory futra koty burmańskie nazywane są "kocimi sobolami".
Pielęgnacja sierści polega jedynie na cotygodniowym wyczesywaniu włosianą (nie drucianą!) szczotką w celu usunięcia martwych włosów; ewentualnie można też sierść polerować wełnianą szmatką lub irchową ściereczką.

Jako kocięta koty burmańskie są pełne wigoru. Często podejmują wyzwania przerastające ich możliwości i kończą z prawdziwymi guzami na małych główkach ?
Koty burmańskie nigdy nie dorastają! Całe życie uwielbiają zabawę z człowiekiem i swymi zwierzęcymi kompanami, niezależnie od ich statusu, czy wieku. Ich specjalność to aportowanie i zasadzki. To jedne z najinteligentniejszych, jeśli nie najinteligentniejsze koty. Niczego nie uda się ukryć przed ich czujnym wzrokiem, zawsze muszą dokonać inspekcji i akceptacji nowych, pojawiających się w domu, przedmiotów. Gruntowna inspekcja nie ominie również szaf i szafek, bidetów, czy prysznicy. Dwa ostatnie są ulubionym miejscem na wodne gry i zabawy, ale nie wszystkie osobniki lubią wodę.
Z wiekiem koty burmańskie nabierają coraz bardziej indywidualnych cech i wyrafinowania. To prawdziwa "kadra kierownicza" władająca domem silną, jedwabistą łapą. Gustują w papierkowej robocie (siedzenie na papierach, które się akurat czyta, lub na rozłożonej książce), nie stronią też od nowinek techniki (bardzo szybko dochodzą do wniosku, że kursor, to nie zwierzę, że nie da się go złapać na monitorze i że nie ma go także z tyłu obudowy...).